De macro-economische effecten van het activerend arbeidsmarktbeleid. Een literatuurstudie

Het actief arbeidsmarktbeleid (AAMB) streeft ernaar om meer werklozen terug aan een baan te helpen. De term ‘actief’ staat dan ten opzichte van een meer passief beleid, waarbij men zich bijvoorbeeld beperkt tot het geven van een uitkering aan de werklozen, zonder het aanbieden van enige verder actie gericht op het vinden van werk. Binnen het passief beleid passen ook maatregelen die gericht zijn op het beperken van het arbeidsaanbod (brugpensioen, etc.), maatregelen die eigenlijk veeleer moeten beschouwd worden als deactiverend.

Binnen het actief arbeidsmarktbeleid kan men grosso modo een viertal soorten van maatregelen onderscheiden (Boeri & Van Ours 2008): (1) opleidingsmaatregelen, zowel voor werklozen als voor werknemers; (2) subsidies bij tewerkstelling (zowel subsidies bij indiensttreding in de private sector als directe baancreatie door de overheid en ook subsidies aan werklozen die als zelfstandige starten); (3) de bemiddelingsactiviteiten van de PES (Public Employment Service), waaronder kan worden verstaan, bemiddeling, plaatsing, begeleiding, helpen bij het (leren) zoeken, etc.; en (4) activering, met name maatregelen die de werkloze aansporen om meer actief werk te zoeken, hetzij via het opvolgen van de zoekinspanning gekoppeld aan het risico op een uitkeringssanctie, hetzij door de verplichting deel te nemen aan bepaalde maatregelen zoals opleiding of gesubsidieerde tewerkstelling.

In dit rapport onderzoeken de auteurs wat er in de literatuur te vinden is over de macro-economische effecten van het activeren beleid. Er zal hierbij voornamelijk gekeken worden naar het effect van het activerend arbeidsmarktbeleid op ‘de rest van de maatschappij’.