Vergrijzing doet demografische afhankelijkheid stijgen, toenemende werkzaamheid houdt economische afhankelijkheid onder controle

In dit artikel bespreken we de historische en de geraamde evolutie van de demografische en economische afhankelijkheidsratio in het Vlaams, Waals en Brussels Gewest en in België. De demografische afhankelijkheidsratio, de verhouding tussen de bevolking buiten arbeidsleeftijd en de bevolking op arbeidsleeftijd, is in Vlaanderen rond 2010 aan een relatieve forse stijging begonnen, die tot minstens 2050 zou aanhouden. De toenemende demografische druk is bijna volledig toe te schrijven aan de vergrijzing. Omdat niet alle personen op arbeidsleeftijd betaalde arbeid verrichten, berekenen we vervolgens de economische afhankelijkheidsratio, die het aantal niet-werkenden afzet tegenover het aantal werkenden. Deze indicator geeft een betere indicatie van de financiële draagkracht van ons sociaal model. In het Vlaams Gewest daalde de economische afhankelijkheid de voorbije twee decennia licht: de geboekte werkzaamheidsgroei compenseerde de toenemende demografische afhankelijkheid. Om de economische afhankelijkheid op het huidige niveau te handhaven, is een verdere toename van de werkzaamheidsgraad noodzakelijk, naar 80% tegen 2030 en nog hoger daarna. In het besluit staan we stil bij de waarde en de beperkingen van de economische afhankelijkheidsratio als monitoringsinstrument binnen de Vlaamse beleidscontext.